Zonnebloempitten

Zonnebloempitten vormen het 'fruit' van de zonnebloem (Helianthus annuus). Deze pitten zitten boordevol gezonde vezels en meervoudig onverzadigde vetzuren. Hoewel de industrie de zonnebloem al onder handen heeft genomen om de samenstelling van die vetzuren aan te passen, bevat de 'originele' zonnebloempit ongeveer 68% linoleenzuur en lage waarden aan verzadigde vetten als palmitinezuur en stearinezuur.

De zonnebloem behoort tot een groepje van meer dan 70 soorten, die allemaal min of meer dezelfde uiterlijke verschijningsvorm hebben. De oorsprong van alle zonnebloemen kan op het Amerikaanse continent gevonden worden. Op een enkele soort na, die zijn wortels in Zuid-Amerikaanse bodem heeft staan, zijn zonnebloemen inheems in Noord-Amerika. De eerste zaadjes werden al in de zestiende eeuw naar Spanje en Portugal overgebracht door terugkerende conquistadores. Ondertussen is gebleken dat de zonnebloem zich overal zo goed thuisvoelt dat hij in veel gebieden tot een plaag is verworden.

Als plant bereikt de zonnebloem een gemiddelde hoogte van zo'n drie meter. Hij is in het bezit van een rechte, ruwharige stengel met ruwe, getande bladeren. Eigenlijk is het enige aantrekkelijke van deze soort zijn prachtige heldergele bloem, die doet denken aan, jawel, een zon.

Het eerste deel van zijn wetenschappelijke naam, Helianthus, is een combinatiewoord uit het Grieks: helios (ήλιος) betekent 'zon' en anthos (ανθός) is 'bloem'. Samen is dat 'zonnebloem' of 'bloem (van de) zon'. Het tweede deel, annuus, is van Latijnse herkomst waar annus 'jaar' betekent en het verklaart dat de zonnebloem een eenjarige plant is.

Vooral in Zuid-Europese landen worden zonnebloempitten vaak in alle rust gegeten als een gezond tussendoortje. Het is door veel geleerden een over het hoofd gezien onderdeel van het zo geroemde Mediterrane dieet. Een vrijwel onbekend gebruik is het laten ontspruiten van de pitten en die als superfood toe te passen in smakelijke salades. Ze worden tegenwoordig het meest gebruikt als decoratie of als ingrediënt in diverse recepten. Een brood zonder gezonde zaadjes of pitjes als decoratie wordt steeds minder verkocht.

In de Verenigde Staten worden zonnebloempitten vaak op dezelfde manier gegeten zoals wij zoute pinda's eten. Dat extra zout is echter volstrekt onnodig omdat de zonnebloempitten al smaakvol genoeg zijn zónder toegevoegd zout.

Had ik overigens al gemeld dat zonnebloempitten rijk zijn aan tryptofaan, een belangrijk en essentieel aminozuur, alsmede vitamine E en diverse varianten van vitamine B? Dan heb ik het nog niet eens gehad over plantensterolen die in staat zijn het cholesterol te verlagen.

De vraag is dus zeker gerechtvaardigd waarom we in Nederland zo weinig snacken met die zo gezonde zonnebloempitten.