Inca berries (
Physalis peruviana) stammen uit Zuid-Amerika. Meer specifiek groeit hij in het wild in de bijna ijle hoogtes van het Andesgebergte en dan ook nog eens het tropische deel daarvan. Die eisen beperken dus behoorlijk zijn leefgebied en de Inca berries vindt je daardoor voornamelijk in westelijk Peru en noordelijke delen van Chili.
Tot voor kort werd deze bes goudbes,
cape gooseberry,
goldenberry of simpelweg
physalis genoemd, maar de handige jongens in paarse broeken en moeilijke brillen hebben verzonnen dat deze bes als superfood verkocht moet gaan worden. Bij een nieuwe doelgroep hoort ook een nieuwe naam: de Inca berry was geboren.
In onze supermarkten, tuincentra en webstores werden al een tijdje wat directe familieleden van deze bes verkocht. De bessen van de
tomatillo (
Physalis ixocarpa) en die van de
lampionplant (
Physalis alkekengi) hebben net als de Inca berry ongeveer dezelfde vorm en structuur als die van een tomaat. Ze zijn alleen iets kleiner van formaat en daarom worden beide in toenemende mate in de wat duurdere gezonde salades verwerkt.
Het eerste deel van de wetenschappelijke naam,
Physalis, is afkomstig uit het Grieks:
physa (φυρα) betekent ‘blaas’ en is een verwijzing naar het blaasvormige omhulsel. Het tweede deel,
peruviana, betekent '(uit) Peru'.
 |
| [Foto: Tovano] |
Inca berries kunnen op dezelfde manier geconsumeerd worden als zijn wat bekendere familieleden, maar je kunt ook gedroogde Inca berries aantreffen in een zakje gedroogd fruit. Ze hebben een wat complexe smaak. Het eerste wat je proeft is de bijna intense zoetigheid, maar dit wordt gevolgd door een ietwat zure nasmaak. Het is een smaaksensatie die doet denken aan die van de gedroogde perzik. De wat taaie textuur van de bes en knapperige zaden lijken weer op de gedroogde vijg.
Zijn Inca berries superfood? Welnee, maar ze zijn wel smakelijk. Met andere woorden: de Inca berries zullen hun weg in de handel en naar de consument wel weten te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten